De eerste weken op Curacao

Ik ben nu bijna twee weken op Curacao. Al op het vliegveld werd het een bijzondere reis. Ik sta in de rij om mijn bagage in te checken, staan daar Laura, Bjarne en Ewoud voor mijn neus. Deze kneus hier kan natuurlijk niet zo goed afscheid nemen enzo, dus janken geblazen.
Na een mooi, maar ook moeilijk afscheid ga ik het vliegtuig in. Best lastig en spannend, maar ook heel veel zin in. Al snel blijkt dat ik naast een Antilliaans stel zit. Twee hele lieve mensen die op Curacao ook vlakbij me wonen. Ze vertellen me van alles over Curacao en geven me ook hun telefoonnummer en e-mailadres. Als er dan wat is, dan mag ik naar ze toe komen.
Als ik het vliegveld uitstap, schrik ik een beetje. Het land ziet er niet mooi, zonnig en gezond uit, maar juist armoedig, rommelig en viezig. Zal dit dan het beginsel zijn van de cultuurshock waarvoor was gewaarschuwd? Eenmaal aangekomen bij het studentenhuis waar ik de komende vijf maanden zal doorbrengen, schrik ik nogmaals. Het viezig, oud en mijn kamer is zó klein.
De tweede dag van mijn verblijf staat er meteen wat leuks op de planning, naar de grote Knip (een heel mooi strand) met Jaap en Lisette (twee van mijn huisgenootjes). Het is een mooi strand, lekker weer en ook heel gezellig.
Zaterdag besluit ik samen met Dominique naar Punda te gaan. Een klein stadje vlakbij waar we wonen. Als we staan te wachten op de bus, wordt er naar ons getoeterd en stopt er een auto voor de deur. Het zijn de mensen van het vliegtuig, we mogen instappen en worden afgezet in Punda. Super lief.
Zondag is het viezig weer en samen met Lisette blijf ik de hele dag bij het studentenhuis. Ook facetime ik even met mama.
Sommige momenten vind ik het echt lastig om van huis te zijn en valt het me heel erg zwaar. Ook zie ik natuurlijk wel een beetje op tegen de eerste stage dag.
De eerste stage week begint en ik voel me heel erg welkom en op mijn gemak. Ook de werkzaamheden lijken me wel heel erg leuk. De eerste week is echt een opstart week en ik begin een beetje om me heen te kijken. Wat me opvalt is dat mensen niet moeilijk doen en heel erg open staan om dingen van mij aan te nemen en dingen van mij willen leren.
Vrijdagavond en zaterdagavond gaan we met een grote groep van het huis op stap. Dit is heel gezellig en ik leer iedereen weer een beetje beter kennen.
Het weekend bestaat weer uit strand en zon. Op de zondag ga ik met Kim (studiegenootje) het eiland rond. Voor haar stage moet ze het eiland een beetje verkennen. We besluiten eerst naar Jan Thiel te rijden. We gaan daar even op het strand zitten en lopen een beetje rond. Tijd voor de volgende bestemming. Dat is Otrabanda. Otrabanda betekent de ‘de verkeerde kant van de stad’. Dit houdt in dat deze kant van de stad de criminele kant is. Het schijnt wel steeds minder te worden. Daarna zijn we doorgereden naar blue bay beach. Dit is opzich een best mooi strand.

Bijzondere/gekke dingen die ik/wij tot nu toe hebben meegemaakt:
- Maandagochtend van de tweede stageweek willen Remco en ik wegrijden. We proberen de auto te starten en te starten, maar dit lukt niet. Snel stage geappt dat ik later ben. Lief als onze huisbaas is, brengt hij ons even naar stage. Later op de dag krijg ik een appje van Remco, accu van de auto gestolen…..
- Met Remco ben ik op weg naar huis. De verkeersregels zijn hier ietsje anders geregeld dan in Nederland en dat betekent dat we op de uitvoegstrook aan de linkerkant van de weg moeten gaan rijden. Achter ons rijdt iemand heel dicht op ons en haalt ons in. Vervolgens zien we hem remmen. De man stapt uit en begint in het Papiamentu tegen ons te schreeuwen en op de auto te slaan. Ik schrik me dood, Remco lacht zich dood.
Conclusie eerste week: heel leuk, heel mooi, lieve mensen, mega cultuurshock en een klein beetje heimwee.
Inmiddels ben ik een paar weken op het eiland en heb ik al veel leuke en mooie dingen meegemaakt, maar ook veel gekke dingen. Zo hebben we meerdere mooie stranden bezocht zoals de Grote Knip en Playa Lagun.
Na een lange week op stage met veel trainingen en dus veel georganiseer. Deze week werd afgesloten met een gezellige borrel en een leuk spelletje. Super gezellig. Uiteindelijk zijn we met een grote groep mensen beland in de Miles. Dit is een soort café, waar ook spelletjes zijn. Het was de bedoeling hier 30 seconds te gaan spelen. Uiteindelijk hebben we alleen maar Regenwormen gespeeld, omdat dit leuk genoeg was haha.
Hetzelfde weekend was ik ook uitgenodigd voor een BBQ bij collega’s. Ook heel gezellig. Je merkt ook aan iedereen hoe bereid ze zijn om je te helpen en je een goed gevoel te geven. Echt iedereen is bereid je ergens mee te helpen, maakt niet uit wat het is.
Vorige week was er een kans dat de storm Matthew over ons heen zou trekken. De storm was uitgeroepen tot een orkaan. Op donderdagochtend begon het super hard te regenen en te onweren en met tien minuten stond het water tot aan je knieën. Veiligheid voor alles en daarom hebben we met z’n allen het kantoor stormproof gemaakt en konden we naar huis. De storm is gelukkig aan ons voorbij gegaan en als je ziet wat Matthew met Haïti heeft gedaan, kunnen we daar alleen maar heel erg bij om zijn.
Een week later is er weer sprake van een aantal spannende momentjes. Op donderdagavond staat er een deurwaarder voor de deur. Hij stelt een aantal vragen aan één van mijn huisgenootjes. De poort gaat open en ze loopt snel naar binnen. ’s Avonds komt de huisbaas verhaal halen over de situatie en wij vragen ons allemaal af of we ons zorgen moeten maken. Volgens hem is dit niet het geval.
Een dag later staan er deurwaarders voor de deur samen met de politie, de brandweer en de dierenbescherming. Hier krijgen wij van te horen als we op stage zijn. Uiteindelijk blijkt het verstandig om naar huis te komen en mijn stagebegeleider brengt me naar huis. Hier aangekomen pak ik in ongeveer 10 minuten mijn koffers in. Op dit moment wordt het huis al leeggehaald en is het echt de bedoeling dat we opschieten. Samen met drie andere huisgenootjes ga ik naar een B&B, om daar twee dagen te verblijven. Op zaterdag gaan we op zoek naar een nieuw huis en met heel veel geluk, vinden we dat ook. We kunnen met een groep van zes hier per direct in.
Onze huisbaas heeft nooit belasting betaald en daardoor een enorme schuld. Op het moment dat er sprake is van een belastingschuld is het ook geoorloofd om spullen die niet van hem zijn, mee te nemen. Bovendien werden onze bedden, kasten en de koelkast allemaal weggehaald. Weggaan was dus de enige optie.
Op dit moment voel ik me helemaal op mijn plek op Curacao en heb ik het onwijs naar mijn zin. Er zijn wel een paar grappige dingen die me opvallen in het verkeer. Zo worden hier minimale snelheden aangegeven en geen maximale snelheden. Dit betekent dus ook dat de één veel harder rijdt dan de ander. Ook maakt het hier niet uit aan welke kan van de weg je rijdt en is rechts inhalen toegestaan. Verder zijn knipperlichten hier voor de sier en is de toeter een standaard geluid.